100 jaar geleden was deze soep de soep van de arme mens, hier in onze contreien. En dat waren ze allemaal. Buiten wat aardappelen en ajuin gedijde niets in de zandgrond. Tenzij dennenbomen en heide. Men sneed de uien grof en de aardappelen eveneens. Uren stond ze te sudderen op de stoof, met wat geluk een soepkip of een schenkel van het varken erin. Als alles kapot gekookt was, draaide ze de soep door de passe vit. Zo verkregen ze een wit gele soep. Later werd deze soep verfijnt met wat selder en prei en nog later ging men kaaskorstjes toevoegen. Kortom deze soep is nostalgie.